Det er dei sterkaste kjenslene det er aller vanskelegst å skrive noko om, det finst det jo tusanvis av døme på, i lyrikken, musikken og skjønlittarturen. Klisjefellene står formeleg og rop etter at ein skal falle i dei. Det er sagt før så uendeleg monge gonger, og nettopp derfor er det nesten umogleg å seie. Eg elsker deg (for ikkje å snakke om dei tre mest misbrukte orda i verda, I love you) kan nærmast ikkje uttrykkast i ein poetisk setting utan å bli sett i lys av alt det dritet som finst der ute allereie.
Derfor er det så utruleg når ein finn ein tekst om eit tema som er blitt skrive om utalleige gongor, og det er så rett.
Så er og Gunvor Hoffmo ein dei flottaste poetane Noreg har hatt, men å, mitt hjarte blør når eg les dette diktet:
Det er ingen hverdag mer
Gud, hvis du ennå ser:
det er ingen hverdag mer.
Det er bare stumme skrik,
det er bare sorte lik
som henger i røde trær!
Hør hvor stille det er.
Vi vender oss for å gå hjem,
men alltid møter vi dem.
Alt vi fornemmer en dag
er de dreptes åndedrag!
Om vi i glemsel går:
det er asken dere vi trår.
Gud, hvis du ennå ser:
det er ingen fremtid mer.
Gunvor Hofmo
Frå Jeg vil hjem til menneskene, 1948
for 15 timer siden